ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ (κείμενο: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ)

«...ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο/χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος/μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας/και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,/ στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους./ Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,/ άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν/ σαν έρθει ο θέρος/ προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνιαστ' άλλο χωράφι/ σαν έρθει ο θέρος/ άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό/ άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν...»

Οι ποιητές έχουν τον τρόπο τους να στέλνουν τη σαϊτα στην καρδιά των πραγμάτων. Ο στίχος του Σεφέρη μας υποχρεώνει να μετρηθούμε με αλήθειες που ξεπερνούν «εποχικά» φαινόμενα. Έρχεται και ξανάρχεται στην ανθρώπινη ιστορία η στιγμή της απειλητικής ταλάντωσης, της «κρίσης», όπως επιπόλαια ονομάζουν τα Μέσα κι οι δημόσιοι κήνσορες τις μεγάλες δονήσεις αξιών και συστημάτων που διαλέξαμε για να ζήσουμε, να προκόψουμε ή να πάμε κατά διαόλου. Το κλαδί που πριονίζουμε είναι εκείνο που καθόμαστε κι εμείς επάνω του, όμως ο άνθρωπος που είναι άπληστος σαν το χόρτο και προτιμά τα φονικά δρεπάνια να σφυρίξουν στο χωράφι του γείτονα, κάνει ότι δεν ξέρει πως κανείς δεν είναι νησί, ν' απομονωθεί και να γλυτώσει, πως όλους θα μας προλάβει το μαύρο σύννεφο της καταιγίδας. Στη μοιραία χώρα της δύσης, τις Ηνωμένες Πολιτείες, κερδοσκοπία και κυνισμός, απανθρωπιά μεταμφιεσμένη σε πατριωτισμό, ταξικοί διαχωρισμοί που θυμίζουν 19ο αιώνα, ανύπαρκτη κοινωνική μέριμνα, κοινωνία του ψεύδους, των πολεμικών ιαχών, της κενής θρησκοληψίας. Άρχοντες αγράμματοι που συνομιλούν, λέει, με το Θεό, υποψήφια αντιπρόεδρος ανηλεής κυνηγός κι οπαδός αντιεπιστημονικών εμμονών, μάνατζερ με μισθούς ασύλληπτου μεγέθους κι εργασιακές επιλογές που θα κάνανε να κοκκινίσει κι ο πιο στυγνός επιχειρηματίας του παρελθόντος, βούρκος, παρακμή. Κι οι επιλογές της θλιβερής τυχοδιωκτικής συμμορίας που κυβερνά την «Υπερδύναμη», επηρεάζουν όλο τον πλανήτη κι εξάγονται ως μοντέλο επιλογών ζωής κι ανάπτυξης. Οι αγράμματοι, αστοιχείωτοι, απολίτιστοι μαθητευόμενοι μάγοι με τα όπλα στο χέρι, οι καουμπόηδες, αφού γελοιοποίησαν τη χώρα τους, απαιτούν να πληρώσει όλος ο πλανήτης το... μάρμαρο και κανείς τους δεν διανοείται να ζητήσει το λόγο και το χρήμα από τα μεγαλοστελέχη και τους καρχαρίες των επιθετικών χρηματιστηριακών λόμπυ και να τους στείλει φυλακή προς παραδειγματισμό. Λεφτά (πάντα) υπάρχουν για τους τραπεζίτες, όχι για τους κοινούς θνητούς. Οι αυστηροί στο σύμφωνο σταθερότητας Ευρωπαίοι ηγέτες, χαλάρωσαν μόλις ακούστηκε καμπανάκι συναγερμού κατάρρευσης των τραπεζών κι αποφάσισαν να τις σώσουν με τα λεφτά των πολιτών, αυτά που τα πιστωτικά ιδρύματα εκμεταλλεύονται χρόνια με συνταρακτικά υπερκέρδη, που κανείς δεν θυμάται και δεν επικαλείται για να τα υποχρεώσει σε συμμετοχή και στα βάρη, όχι μόνο στο... γλέντι. Όμως οι ποιητές που αφουγκράζονται τη μοίρα των ψυχών και των πραγμάτων ξέρουν πως η ζωή είναι παιδί μικρό που ψάχνει βήμα στο σκοτάδι: «...Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε... /Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά...». Οι ήρωες θα έρθουν, όπως στα σοφά παιδικά παραμύθια, ν' αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη και την αλήθεια, να διώξουν το σκοτάδι και το φόβο. Οι ήρωες, που τόσο μας λείπουν την ώρα αυτή.

από ΩΣ-3 (τεύχος νοεμβρίου)