ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ

Οι εκλογές έγιναν. Εκλογές με τους γνωστούς μονολόγους κουφών προς κουφούς. Εκλογές με τις γνώριμες χειρονομίες τυφλών προς τυφλούς. Οι εκλογές έγιναν. Κι άφησαν πίσω τους το ίδιο αίσθημα ανικανοποίητου, την ίδια πικρή γεύση παρακμής μιας χώρας που προσπαθεί στο χείλος του γκρεμού να «θεσμίσει» φαντασιακό παράδεισο, ν' αναθέσει γι' άλλη μια -απρόσφορη- φορά σ' έναν επίδοξο σωτήρα (κατασκευή των Media) το έργο του... Πήτερ Παν, ακριβώς εκεί: Στη χώρα του Ποτέ. Ακούσαμε, κατά τη διάρκεια της (βαρετής και προβλέψιμης) προεκλογικής εκστρατείας, σωρό από εκθέσεις ιδεών με θέμα τη διαχείρηση των τραγικών προβλημάτων κι υστερήσεων της χώρας. Σ' αυτές τις εκθέσεις ιδεών (με τα νηπιακά επιχειρήματα, μίγμα ευχολόγιου και παπαγαλίας επικοινωνιακών τρικ) κεντρικό ρόλο έπαιξε η οικονομία, τα λεφτά, ο σταλός, τα μπικικίνια. Ερωτήσεις κι απαντήσεις του τίποτε, με θέμα την οικονομική κρίση (υπαρκτή), την οικονομική πολιτική (ανύπαρκτη), το σχέδιο εξόδου (sic) από την ως άνω κρίση (άδηλο). Και μέσα σ' όλο αυτό τον ορυμαγδό λαϊκισμού κι υπεραπλούστευσης μια συνταρακτική απουσία οποιασδήποτε αναφοράς (έστω γενικόλογης, έστω... αφηρημένης) στον Πολιτισμό. Ούτε στα ντιμπέιτς των οργουελικών συνθηκών, ούτε στα μπαλκόνια, ούτε οπουδήποτε αλλού! Σιωπή, μούγγα, κενό. Αναγνωρίζω φυσικά πως ο «επαγγελματίας» συνήγορος του διαβόλου θα αντιγυρίσει «μα εδώ ο κόσμος καίγεται κι... ο Πολιτισμός χτενίζεται» και πολλοί γύρω της Αγοράς θα συμφωνήσουν κουνώντας με σημασία το αδειανό τους κεφάλι. Ναι λοιπόν, ναι επιτέλους, ναι, για τον Πολιτισμό ρε γαμώτο! Τι τόπος είναι αυτός που οι πολιτικοί του ηγήτορες δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως ο Πολιτισμός είναι Αγαθό όσο και δημιουργικό «προϊόν», δικαίωμα αλλά και υποχρέωση μιας χώρας και της κοινωνίας της. Καλή και άγια η πράσινη ανάπτυξη (να τη δω και να μην την πιστεύω, εδώ στο βασίλειο των παράνομων χωματερών, του νέφους, των πυρκαγιών και του ξέφραγου αμπελιού), όμως ο Πολιτισμός είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) σημαντική αφορμή ανάπτυξης κι εσόδων για τη χώρα. Όμως, στον τόπο αυτό που βασιλεύουν οι τηλεοπτικοί προφήτες και πολιτικολογούν οι πάντες, παντογνώστες επί παντός του επιστητού, πού να βρεθεί φιλότιμο και κοινή λογική πρόθυμη να προτείνει ένα διάλογο γόνιμο για την πολιτιστική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την αποκέντρωση και την ενίσχυση της περιφερειακής χώρας, αυτής που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της εδώ και πολύ καιρό. Ποιος να πει στους μεγαλοεκδότες που μοιράζουν σκυλοτράγουδα με τις εφημερίδες τους πως ο Πολιτισμός είναι το ανώτερο κι αποτελεσματικότερο είδος διακρατικής διπλωματίας και πως η διεθνής εικόνα της χώρας αποτυπώνεται στις πολιτισμικές της πρωτοβουλίες και δράσεις; Τα εγκαίνια του νέου μουσείου της Ακρόπολης διαφήμισαν και ενίσχυσαν το κύρος της χώρας εκατοντάδες φορές περισσότερο από όλες τις «δράσεις» σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής -όμως οι κυβερνώντες, πατώντας θρασύτατα στο χαλί της παχυλής πολιτισμικής άγνοιας του νεοέλληνα (που ενημερώνεται αποκλειστικά από τα τηλεπάνελ και θεωρεί...κουλτούρα τα σήριαλ), επιχορηγούν τον Πολιτισμό με κάτι ψωροδεκάρες που δεν κάνουν ούτε για ελεημοσύνη (ίσως μόνο για κόλλυβα) και θρηνούν «ως μωρές παρθένοι» όταν οι φλόγες γλύφουν το μουσείο της Επιδαύρου κι οι αρχαιοκάπηλοι κάνουν πάρτυ στην ελληνική ύπαιθρο. Αλλά αυτό είμαστε, αυτό μας πρέπει. Εμείς οι αγενείς αγέλαστοι, εμείς που καταντήσαμε τους δρόμους σκουπιδοτενεκέδες, εμείς που σκοτωνόμαστε μεθυσμένοι μέσα στα καλογυαλισμένα μας αυτοκίνητα, οι δικομανείς περί όνου σκιάς, οι αδιόρθωτοι μικροαπατεώνες των αυθαιρέτων και της φοροκλοπής, οι μόνιμοι εισαγγελείς εναντίον εκείνου του αόριστου τέρατος, του Κράτους (που όλοι απο κοινού συναποτελούμε και φταίμε για τα χάλια του), εμείς οι... περιούσιοι! Απολίτιστοι είμαστε, αγράμματοι και θρασείς. Θυμίζουμε τον τίτλο ενός διηγήματος του Βοκάκιου (και τώρα, μετά τις εκλογές, ακόμη περισσότερο): Είναι ο καθένας μας «απατηθείς, δαρθείς κι ευχαριστημένος».Ο Πολιτισμός είναι γι' άλλους, αλλού, πολύ μακριά από την έρμη μας Ψωροκώσταινα...