Ζω ανάμεσα στην αισιοδοξία και την απελπισία. Ξυπνώ και σκέφτομαι πως οι αληθινοί πατριώτες κάθε ηλικίας αυτής της χώρας δεν μπορεί, δεν γίνεται να την αφήσουν να πάει κατά διαόλου. Κατά τη διάρκεια της μέρας διαπιστώνω με οδύνη πως ελάχιστη (ως καθόλου) σχέση έχει το διαλυμένο Ελλαδικό κρατίδιο με τις αξίες του Ελληνισμού που με καθόρισαν και «σμίλεψαν» την σχέση μου με τη σκοτεινή ρίζα της κραυγής εκείνης που σου ψιθυρίζει σε γλώσσα Ελληνική τα ιερά και όσια του πολιτισμού σου. Η Ζωή δεν έχει αδιέξοδα -λένε - ούτε η Δημοκρατία. Καμμιά αντίρρηση· όμως οι λύσεις για την άρση των αδιεξόδων τέτοιου μεγέθους υπήρξαν πάντοτε οδυνηρές πολύ, ασήκωτες: Εξεγέρσεις, πόλεμοι (εμφύλιοι - οι πλεον σπαρακτικοί), κοινωνικές συγκρούσεις, φανατισμοί, δολοφονίες, παραμορφώσεις πολιτειακές, πραξικοπήματα, δικτατορίες, πτωχεύσεις· ακόμα πείνα, εξαθλίωση, κατάρρευση αξιών και κατακτήσεων που κόστισαν παλαιότερες οδυνηρές οσμώσεις και συμβιβασμούς - και πάει λέγοντας.
Ο καθρέφτης μας, ο καθρέφτης των Ελλήνων που κατοικούν τη δύσμοιρη χώρα εδώ και πολύ καιρό συντηρεί το ίδιο, απάνθρωπο, ψέμμα που κολακεύει την ακοή μας: «Είσαστε οι ωραιότεροι, εσείς, το Ανάδελφον Έθνος, οι εκλεκτοί του Θεού, οι τυχεράκηδες: Πάντοτε (έστω την ύστατη στιγμή) κάποιος ωραίος πρίγκιπας (πρώην βάτραχος) θα σπεύσει για τη σωτηρία σας». Οι πρίγκιπες (εξ Εσπερίας) τέλειωσαν, έμειναν τα αρπακτικά - γύπες και γεράκια - οι Φράγκοι φραγκοφονιάδες κυβερνήτες που ζητούν τα δανεισμένα, με τόκο βαρύ, αντάξιο ενός Σάϋλωκ (του Σαιξπηρικού Έμπορου της Βενετίας, που ζητούσε να πληρωθεί με ανθρώπινη σάρκα). Και ο δημόσιος διάλογος στα media νωχελικά να παραπαίει ανάμεσα στην ανέξοδη «αριστερή» ρητορεία και τη δεξιά ορθολογική αντίληψη του «συμμαζέματος» - κι από τις δύο απουσιάζει το ανθρώπινο μέτρο («μέτρο πραγμάτων άνθρωπος»), η πειστική ανάδειξη του προμηθεϊκού αποτυπώματος που εμάς τους Έλληνες μας διαμορφώνει ικανούς για το καλύτερο και το χειρότερο, συγχρόνως, με (φαινομενικά) ανεξήγητη ωμότητα κι αδιανόητο καιροσκοπισμό, ανάκατο με ηρωϊσμό αξιοθαύμαστο και γενναιοδωρία αρχοντική. Δεν έχουμε ηγέτες, δεν θέλουμε (ακόμα) να τους αναζητήσουμε στο υγιές κοινωνικό σώμα (όσο έχει απομείνει αλώβητο), ελπίζουμε ακόμα σε ψεύδη αντάξια νηπίων - πως θα σωθούμε με ένα θαύμα, θα μας λυπηθεί ο Θεός, ο Διάβολος, ο καλός Σαμαρείτης των αγορών και των τραπεζών, κάποιος ελεήμων τελοσπάντων.
Περίλυπος παρατηρώ την απελπισμένη αυταπάτη των συμπατριωτών μου και συνειδητοποιώ (δυστυχία μας) πως μόνο μια γιγαντιαία εθνική καταστροφή (απείρως μεγαλύτερη από την τωρινή εθνική καταστροφή που βιώνουμε) θα ενεργοποιήσει επιτέλους τα κοιμισμένα αντανακλαστικά μας, το ομηρικό ένστικτο επιβίωσης - έτσι, όπως διδάσκει το Ζεν: «Εκείνο που δεν μαθαίνεις με το λουλούδι, το μαθαίνεις με το μαχαίρι»। Δυστυχώς κι αμήν· διαλέξτε...
Ο καθρέφτης μας, ο καθρέφτης των Ελλήνων που κατοικούν τη δύσμοιρη χώρα εδώ και πολύ καιρό συντηρεί το ίδιο, απάνθρωπο, ψέμμα που κολακεύει την ακοή μας: «Είσαστε οι ωραιότεροι, εσείς, το Ανάδελφον Έθνος, οι εκλεκτοί του Θεού, οι τυχεράκηδες: Πάντοτε (έστω την ύστατη στιγμή) κάποιος ωραίος πρίγκιπας (πρώην βάτραχος) θα σπεύσει για τη σωτηρία σας». Οι πρίγκιπες (εξ Εσπερίας) τέλειωσαν, έμειναν τα αρπακτικά - γύπες και γεράκια - οι Φράγκοι φραγκοφονιάδες κυβερνήτες που ζητούν τα δανεισμένα, με τόκο βαρύ, αντάξιο ενός Σάϋλωκ (του Σαιξπηρικού Έμπορου της Βενετίας, που ζητούσε να πληρωθεί με ανθρώπινη σάρκα). Και ο δημόσιος διάλογος στα media νωχελικά να παραπαίει ανάμεσα στην ανέξοδη «αριστερή» ρητορεία και τη δεξιά ορθολογική αντίληψη του «συμμαζέματος» - κι από τις δύο απουσιάζει το ανθρώπινο μέτρο («μέτρο πραγμάτων άνθρωπος»), η πειστική ανάδειξη του προμηθεϊκού αποτυπώματος που εμάς τους Έλληνες μας διαμορφώνει ικανούς για το καλύτερο και το χειρότερο, συγχρόνως, με (φαινομενικά) ανεξήγητη ωμότητα κι αδιανόητο καιροσκοπισμό, ανάκατο με ηρωϊσμό αξιοθαύμαστο και γενναιοδωρία αρχοντική. Δεν έχουμε ηγέτες, δεν θέλουμε (ακόμα) να τους αναζητήσουμε στο υγιές κοινωνικό σώμα (όσο έχει απομείνει αλώβητο), ελπίζουμε ακόμα σε ψεύδη αντάξια νηπίων - πως θα σωθούμε με ένα θαύμα, θα μας λυπηθεί ο Θεός, ο Διάβολος, ο καλός Σαμαρείτης των αγορών και των τραπεζών, κάποιος ελεήμων τελοσπάντων.
Περίλυπος παρατηρώ την απελπισμένη αυταπάτη των συμπατριωτών μου και συνειδητοποιώ (δυστυχία μας) πως μόνο μια γιγαντιαία εθνική καταστροφή (απείρως μεγαλύτερη από την τωρινή εθνική καταστροφή που βιώνουμε) θα ενεργοποιήσει επιτέλους τα κοιμισμένα αντανακλαστικά μας, το ομηρικό ένστικτο επιβίωσης - έτσι, όπως διδάσκει το Ζεν: «Εκείνο που δεν μαθαίνεις με το λουλούδι, το μαθαίνεις με το μαχαίρι»। Δυστυχώς κι αμήν· διαλέξτε...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ - ως3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου